Elke maand praat ik voor Uitagenda Rotterdam met fotograaf Boudewijn Bollmann over de foto die hij maakt in een Rotterdamse buurt. Deze maand was hij in Crooswijk, op een begraafplaats. Het ging erover dat je, in sommige situaties, op sommige dagen, je afstand behoudt. Ook al ben je nog zo nieuwsgierig. En over je thuis voelen in Rotterdam.
Eerder sprak ik Boudewijn over onder andere Katendrecht, Vreewijk en Oude Westen.
Crooswijk
‘Vaak neem ik me voor geen mensen te fotograferen, me te richten op het landschap. Vrijwel even vaak raak ik toch weer in gesprek, en vind ik de ontmoeting te mooi om ’m geen rol in de foto te laten spelen. Een begraafplaats staat garant voor ontmoetingen en verhalen. Maar vandaag behoud ik mijn afstand.
Ik wandel over de groene begraafplaats. Verderop zit een man naast een grafsteen, hij praat hardop. Wil ik hier begraven worden? vraag ik me af. Niet specifiek hier, maar: in Rotterdam? Die vraag heeft rechtstreeks te maken met die andere vraag: waar ben je thuis?
Ik was kind in Maarssen, puber in Venlo, student in Eindhoven. In Eindhoven waren mijn vrienden, feestjes, een eerste liefde, de ontdekking van de fotografie. Eindhoven werd mijn thuis. Maar het leven ging me te veel van een leien dakje. Ik wilde het mezelf moeilijk maken, als mens, als fotograaf. Afzondering zoeken en me volledig toewijden aan mijn werk. Een man worden, misschien ook wel. In 2010 vertrok ik naar Rotterdam.
Eindeloos dwaalde ik die eerste jaren door de stad en de haven. Ik kwam in lelijke winkelcentra, verlaten parkeergarages en nieuwbouwwijken waar het waaide. Ik mijmerde en twijfelde, ik miste Eindhoven en al het Brabantse wat Guus Meeuwis in zijn liedjes bezingt.
Maar ik bleef. Voor de wijde straten en de grote pleinen, voor de mensen en hun verhalen, voor het licht en de luchten, de ijle blauwe luchten. Of ik hier thuis ben, weet ik nog niet. Maar ik heb mijn modus gevonden. Misschien is dat genoeg.’
Foto © Boudewijn Bollmann