Make-up-onnozele dertigers waren we, mijn zus en ik. Nog geen mascararoller konden we vasthouden, en dat moest maar eens afgelopen zijn. Dus we gingen op les.
Er deden nog zes vrouwen mee, die zich ook niet konden opmaken. De visagist heette Pim. Hij had bij Ici Paris, Chanel, Dior and so on gewerkt, en voor Grazia en Glamour. Hij was 21. ‘Zo, even de gezichtjes schoonmaken,’ zei hij, ‘tjop tjop, hebben jullie geen watje nodig?’
‘Wij hebben niks op,’ zei mijn zus.
Toen de anderen ook helemaal make-uploos waren begon de les. ‘Jullie hebben gekozen voor de natural look,’ zei Pim. ‘Ik geef trouwens aging tips tussendoor.’
Mijn zus en ik keken angstig naar een soort paneel van zeker een meter breed, met kwastjes, potloodjes, lipsticks en andere dingetjes erin.
‘Hebben jullie tot hier al vragen?’ vroeg Pim.
‘Kun je ons ook leren hoe je mascara op moet doen?’ vroeg mijn zus. ‘Aan het eind van de dag zie ik er altijd uit of ik gehuild heb.’
‘Dat komt óf door het merk óf door onkunde,’ zei Pim resoluut.
Mijn zus noemde het merk.
‘Dan is het onkunde.’
Pim gaf instructies en wij deden wat hij zei. Ondertussen vertelde hij wat een Oempaloempa-hoofd is, hoe je een indianenstreep op je jukbeen voorkomt, en dat roze op roze funest is. ‘En dames, onthoud: boven de 35 géén glans op de arcadeboog.’ Toen Pim dat zei keek hij niet naar mij, en ik begon echt fan van hem te worden. Ook vond ik het mooi dat hij het over ‘poeder wegwimpelen’ had. ‘L’Oreal is de crêpe de la crêpe, nooit kopen,’ waarschuwde hij nog, en verder vertelde hij over de tv-wereld. Ook zei hij: ‘Als je je blush goed opbrengt, krijg je zo’n lekker ingevallen koppie.’
De natural look kostte veel tijd. Als je hulpeloos met je armen wapperde, kwam Pim met een beetje geluk langs om het bij je te doen. ‘Ik heb je wel door, hoor’, zei hij dan.
Toen het bij iedereen af was bekeken we elkaar. Iedereen in de groep was er mooier op geworden. Egalere huidjes, sprekender ogen, sprankelender monden, ingevallener kopjes.
Mijn zus en ik beseften ineens dat we er al die tijd veel mooier uit hadden kunnen zien. Met moeite weliswaar, al scheen je zo’n natural look steeds sneller te kunnen, maar: mooier.
Toen kwam ik thuis. Mijn vriend bekeek me. ‘Je ziet er niet uit als jij.’
Mijn dochter hield haar gezicht één centimeter voor het mijne. ‘Mooi, hè?’ vroeg ik.
‘Mjah,’ zei ze weifelend.
Het leek er niet op dat mijn huisgenoten veel om mijn natural look gaven. Misschien hadden ze zelfs liever niet dat ik er mooier uitzag. Dat was een erg rustgevend idee.
Wel vroeg ik me af wat voor look ik al die jaren hiervoor dan had gehad.
Hier een blog over een ander soort cursus.